باید فکری کرد قبل از آنکه دیر شود...

یکی از بدترین ویژگی های رفتاری من این است که  همیشه در حساس ترین زمان ها زبانم قفل میشود و مغزم هی پشت سر هم ارور میدهد و هر چقدر فکر میکنم که چه بگویم هیچ چیز به ذهنم نمیرسد و فقط مثل احمق ها میخندم و سرم را تکان میدهم...
برای مثال اول هر ماه ، مینشینم ساعت ها با خودم فکر میکنم که وقتی مشهد رفتم چه بگویم و طوماری از دعاها و دلتنگی هایم مینویسم ، ولی همین که وارد حرم میشوم و چشمم به گنبد طلایی می افتد ذهنم خالی میشود و همه چیز یادم میرود و هیچ چیز برای گفتن ندارم و انگار تمام آن حرف های تلمبار شده روی دلم پر میکشند و میروند...
یا مثلن روزهایی که خیلی عصبانی ام همین که بلند میشوم نماز بخوانم آن همه عصبانیت محو میشود و تماما خالی میشوم و هیچ حرفی در قنوتم ندارم که بگویم و مثل همیشه دعا فرج را میخوانم....
حالا دیروز ، بعد از کلی کار و اعصاب خوردی و خستگی رفتم کهف و تمام راه داشتم فکر میکردم تا رسیدم خودم را بندازم روی قبر ها و بغضم را بشکنم ، ولی همین که رسیدم همه چیز یادم رفتم ، بغضم ، حرف هایم ، درد و دل هایم همه و همه از یادم رفت و به جای اشک ریختن روی قبر ها یک و ساعت نیم روی تخته سنگی زیر نم باران نشستم و با خودم فکر کردم اگر پرنده بودم کجا میرفتم و اصلن حواسم به سرخی گونه ها و سرفه های پی در پی ام نبود.... میبینید یک عمر این زبان هر جا که نباید باز شد و هر حرفی که نباید میزد را زد ، غیبت کرد و به اسم مصلحت بودن بار ها دروغ گفت حالا زمانی که باید حرف بزند ، باید داد بکشد ، قفل میشود و تکان نمیخورد....
زبان و فکری که خدایی نباشد عاقبتش همین است....
باید یک فکری به حالش بکنم قبل از آنکه بپرسن "خدایا تو کیست..."
باید فکری به حالش بکنم. قبل از آنکه دیر شود...